DOMINIQUE GELIS
“Uwe pot begint in uwe kop.”
Een uitspraak die ik tijdens mijn lessen zo vaak deed,
en die intussen op een tegel hangt in mijn atelier —
mijn eigen kleine wijsheid.
Alles begint in ons hoofd.
Eerst helder zien, dan loslaten.
Want wie de controle durft te lossen,
maakt met zijn hart in plaats van met zijn handen.
Klei heeft mijn leven veranderd.
Ik werkte jarenlang als therapeut, luisterend naar mensen en hun verhalen.
Tot we in 2013 verhuisden naar Limburg,
waar stilte weer hoorbaar werd en ruimte groeide.
Daar vond ik klei. Of misschien vond klei mij.
Wat begon als een hobby, werd een roeping.
Eerst in het naaiatelier van mijn moeder, later aan de draaischijf.
Ik hield altijd van ambacht: van wol, hout, stof, zilver en goud.
Maar klei — klei heeft iets wat niets anders heeft.
Ze vertraagt, onthult en heelt.
Ze vraagt om aandacht en geeft in ruil zachtheid terug.
Vandaag ben ik maker én begeleider.
Ik deel wat ik weet, met dezelfde toewijding als waarmee ik maak.
Klei is een spiegel — ze toont wat er in ons leeft,
en helpt het terug in vorm te brengen.
Wie hier binnenkomt, verlaat het atelier nooit helemaal hetzelfde.
Ik ben 57, maar ergens diep vanbinnen blijf ik 39.
Een gelukkige vrouw die rust gevonden heeft.
Omringd door liefde, door leven —
door Marco, mijn man, mijn lief, mijn beste vriend.
Door drie dochters die intussen prachtige vrouwen en moeders zijn.
En door dieren, die me elke dag leren wat aanwezig zijn betekent:
Marley, onze trouwe hond.
Chica, Zoé en Max, onze paarden.
Een poes, mini-ezeltjes, geitjes, kippen, loopeenden.
Ze leven hier allemaal samen, op hun eigen ritme,
tussen gras, aarde en wind.
Ik voel me diep verbonden met de natuur.
Ze is mijn kompas, mijn leermeester, mijn rustpunt.
Ik hou van echte dingen, van mensen die niet doen alsof,
van handen die maken, van harten die volgen.
De toekomst?
Die ontvouwt zich wel.
Ik ga op gevoel, vertrouw op wat komt.
Toeval — dat trouwens nooit toeval is —
heeft me tot hier gebracht.
Ik ben Dominique.
